Deniz bizi ısırdıysa biz de denizi ısırdık

"Cesaretin dahi membaı imandır!" derken mürşidimin işaret ettiği birşeydir şu: İmanı olmayan hakikati savunamaz. İnanmak direnmenin mukaddimesidir. Ancak hikmetine-doğruluğuna inanılanın arkasında durulur-direnilir. Peki, diyeceksin ki şimdi, "Bâtıl nasıl avukat buluyor o zaman?" Bâtıl bâtıllığıyla avukat bulmuyor ki arkadaşım. İçindeki dane-i hakikat hatırına müdafiiler ediniyor çoğu zaman. Yahut da bâtıllığını kavrayamayan hamakatin elinde hak namına bayraklaştırılıyor. Veyahut da avukatının üzerinden eriştiği başka bir menfaat var. Üstlenmediği arzularını bu samanın altından yürütebileceğine kâni. Bâtılın arkasında duruyor ki hakkı gördüğü şey elinden alınmasın.

Hızır aleyhisselam "İçyüzünü bilmediğin birşeye nasıl sabredeceksin?" diye sorarken böylesi bir hikmeti de imâ ediyordu belki. Musa aleyhisselamın tutunamadığı bir direnişe gönderme yapıyordu. (Allahu'l-a'lem.) Fakat suali cidden göz açıcıdır: Demek hakikat bilgisine sahip olunmayan şeyin sabrına erişmek zor. Metanetin de yaslanacağı okumalara ihtiyacı var. Hatırlarsan arkadaşım, Aleyhissalatuvesselama nübüvveti, "Yaradan Rabbinin adıyla oku!" emriyle geldi. Demek önce sabrın zemini inşa edildi kendisinde. Eşyanın içyüzü gösterildi. Arkasını görür oldu perdelerin. Sîretini sezer oldu olayların. Bu gavvaslıkla şeyler dünyasında başkalaştı. Sabretti. Sabretti. Sabretti. İbadette de sabretti. Takvada da sabretti. Musibetlere de sabretti. Onun sabrı okumasız açıklanamaz. Sabır direniştir. Savunmadır. Cesarettir. İmandır. Nice şenlik içyüzler hatırına kemlik sûretlere katlanılır. Yarının müjdeleri bugünün uğursuzluğunu aşılır kılar. 

Mücahide de gerektir ki cehdinin içyüzüne malik olsun. Yalnız kurşun atmasın yani. Kime attığını, niye attığını, ne attığını, (ve en önemlisi) kimin attığını (kendisini) da bilsin. İtikadımız önce bunu veriyor. Onda derinleştikçe 'kim'liğimizde, 'ne'liğimizde, dolayısıyla 'niteliğimizde' sabitleniyoruz. Pingpong topu değil gülle oluyoruz. İtikadı olmayansa hep kararsızdır. Temayülleri gayretinin akışını belirler. (Gündemler de temayyülerini.) Hatta belki o günübirlik kıpırtıları cihad sanmaktadır. Ama mücahid adandığı şeyin peşindedir. Eylemini imanında sabitlemiştir. Bu da kimliğinde daha sabırlı kılar onu. Daha devamlı kılar. Daha cesaretli kılar. Eğer bir irade dalgası oluşturmak istiyorsanız başlamanız gereken yer yumruklar değildir. Yanakta yumruk almaya hazır bir cesaret lazımdır. 

Bediüzzaman, itikadı savunmaya çağırırken bizi, "Defans yapalım!" demiyor sadece. Böyle anlamak eksik olacak arkadaşım. "Hücum edecekseniz de başlayacak yer burası!" demek istiyor. Hatta imanın kastı bizzat hücumdur. Müdafaa gibi görünürken bile saldırır. Vazgeçmediğinde hep kazanır. Kazanacaktır. Ulaşacaktır. Saracaktır. Dalga gelirken kaya kıpırdamıyorsa ne olmuş? Sonuçta pare pare edilen dalga değil mi? Kaya kayalığını unutmasın yeter. Kendisini tekrarlasın. Varlığını eda etsin. Dirensin. Taş olsun. Vazifesini pamukluk sanmasın. Suyu koynunda saklamasın. Okumalarından usanmasın. Fırtına dindiğinde onun da zamanı gelecektir. Evet. Tereddüt etmeyelim. Kaybettiğini sanandan başka kaybeden yok. Deniz bizi ısırdıysa biz de denizi ısırdık. Çok kere hem de.