Sosyalmedyada bu sıralar çokça paylaşılan bir video var. Enis Batur'un Aykırı Sorular programında yaptığı bir tesbit. Diyor ki orada Batur: "Birilerinin 'ördek tüyü' üzerinde çalışması lazım. 'Neden su geçirmediğini' ortaya çıkarması lazım. Eğer bir toplumun bütün ögeleri/bireyleri son hücrelerine kadar aktüalitenin, gündemin, siyasetin içinde yeralırlarsa o toplum güdük kalır."
Doğrusu, bu sözleri işitince, nicedir ifade edip rahatlayamadığım bir mananın güzelce dilegetirilmiş olduğunu hissettim. Mutlu oldum. Hakikaten ben de epeydir 'ördek tüyü' gibi meseleler üzerine kafa yormak taraftarıydım. Zira gırtladığımıza kadar boğulduğumuz tartışmalar içinde nefes alamıyordum. Üstelik bu türden günübirlik tartışmaların topluma mesafe aldırabildiğine de inanmıyordum.
Bu zeminde herşey pek kolay tersyüz oluyordu. Dünün 'en kötüsü' bugünün 'en iyisi' haline gelebiliyordu. Dünün 'en iyisi' bugün 'en kötü' olabiliyordu. Suya yazı yazılıyordu âdeta burada çalışılırken. Bir gün sonra (bizzat yazanı tarafından dahi) şevkle yanlışlanabilecek şeylere 'tek günlük değişmezler' gözüyle bakılıyordu.
Şunu farkettim önce: İlkelerin hâkimiyeti yalandı. Çünkü ilkeler 'sabit uygulanışlara' (sünnetlere) sahip değillerdi. Bugün ilke gereği 'onu' destekleyenler, yarın ilke gereği 'bunu' destekliyorlardı. Hatta oturup iki farklı duruşa da ayrı ayrı ilkeler bulabiliyorlardı. Bir önceki duruşlarını (yanlışlarını) sonradan keşfettikleri yeni bir ilkeyle izah edebiliyorlardı. (Herşeyin bir 'olur'u bulunuyordu.) Yani yeterince ilke üretebiliyorsanız ortada yanlış diye birşey kalmıyordu.
Demagogların tamamı birer 'ilke canavarı'ydı. Ben gidişatı kaçırmıştım ama, galiba, ilkesellik 'oynaklığın' yeni adı olmuştu. Hatta Kur'an'ı hevalarına göre bükebilmek isteyen 'tarihselciler' dahi onu 'somut fıkhın' alanı olarak görmek yerine 'soyut ilkelerin' alanı olarak görmeyi tercih ediyorlardı. Hele Kur'an bir 'ilkeler kitabı' haline gelsindi. Ondan sonrası kolaydı. İlkeler bükülmeye müsaitti.
Peki ben ne yaptım? Kaçtım. Bildiğiniz kaçtım. Koşabildiğim kadar hızlı hem de. Yok. Korkmayın. Deist falan olmadım çok şükür. Çünkü hevama değil Allah'a kaçtım. Kalbimi modern sohbetlerden kurtarıp 'geleneğin huzurlu iklimine' saldım. Devam ettiğim dersleri bırakıp, netten, merhum Esad Coşan Hocaefendi'nin (k.s.) ve Ebubekir Sifil Hoca'nın hadis derslerini takip etmeye başladım.
Onlar beni ferahlattı. Onlar bana Risale-i Nur'da bulduğum, bulmakla tutulduğum, tutulmakla ardından yürüdüğüm 'gönül inşirahını' yeniden verdi. Çünkü gündemden korunmuşlardı. Çünkü bugünün saflaşmalarıyla bir ilgileri yoktu. Çünkü beni Allah'tan başka bir yöne doğru itmiyorlardı. Tefekkür ettikleri kudsî metinlerin uhrevî kokusunu sunuyordu bu dersler bana. Hükümet kurup hükümet devirmiyorlardı. Sabah 'siyaset' diye kalkıp akşam 'siyaset' diye yatmıyorlardı. Gazete başlıklarına göre şekillenmiyorlardı.
İçimde bunları yaşarken gençlerin de neden 'din yorgunu' haline geldiklerini bir nebze anladım. (Neden deizmi/ateizmi bir kaçış gibi gördüklerini, bir açıdan, kavradım.) Kanaatimce: Onlar 'dinden' değil 'anlatıcıların bükücülüğünden' kaçıyorlardı. İnsanlar İslam'a koşarken huzur arıyordu. Fakat bazı meclislerde din kesintisiz bir kavganın aracıydı. Bir topuzlar savaşıydı. Ve, mürşidimin bir yerde ifade ettiği gibi, mütehayyirler topuzu görünce korkuyordu. 'Şiddet görme' korkusu değildi bu. 'Kullanılma' korkusuydu.
"Ben bakıyorum ki, yirmiye karşı seksen adam, elinde topuz tutuyor. Halbuki, o biçare ve mütehayyir olan seksene karşı hakkıyla nur gösterilmiyor. Gösterilse de, bir elinde hem sopa, hem nur olduğu için, emniyetsiz oluyor. Mütehayyir adam, 'Acaba nurla beni celb edip topuzla dövmek mi istiyor?' diye telâş eder. Hem de bazan arızalarla topuz kırıldığı vakit, nur dahi uçar veya söner."
Ben de bunu yaşadım. Tıpkı tıpkısına hem de. Derslerinden istifade ettiğim kimi dillerde nurun uçuşunu/sönüşünü gördüm. Ürktüm! Bildiğiniz ürktüm! Nasıl tarif etmeli bunu size? Belki şöyle: Allah'ın rızasını kazandıracak hakikatler dinlemeye gittiğim yerlerde sanki 'bükülen hakikatler eşliğinde' başka bir yöne doğru da sevkediliyordum. Meclislerden 'huzurla dolmuş olarak' değil 'keyifsiz bir gerilimle' kalkıyordum. Oysa bunun için girmemiştim o yola. Böylesi seküler bir mala da talip olmamıştım. Ben dinimle dünya istemiyordum. İşte, tam da bu noktada, durduğum yeri sorgulamaya başladım. Ve marifetullahı gündemin etkisinde bırakan yerlerden uzaklaşma kararı aldım. Tıpkı temsildeki adam gibi diyordum çünkü: "Acaba nurla beni celp edip topuzla dövmek mi istiyor?"
Arkadaşım. Topuzu sadece 'kuvvet' ekseninde yorumluyoruz biz. Fakat salt bunu ifade etmiyor bence. Daha fazlası da var. Topuz her türden zorlamadır. Endoktrinasyondur. (Beyin yıkamadır.) Dayatmadır. 'Görü' bozumudur. Propagandadır. Baskıcı telkindir. Dönüştürmedir. Sözün ardındaki ikincil niyetlerdir. İhlassızlıktır.
Bu manaların tamamı temsildeki 'topuz'un kapsamı içine girer. Ve, ahirzamanda siyasete merkezi bir önem atfedenler, fiilen görev alsınlar-almasınlar, bu yöntemlerin tamamını çevrelerine karşı kullanırlar. Ellerindeki her türlü bilgiyi, buna din bilgisi de dahildir, toplumun gitmesini istedikleri yöne doğru sevkederler. Çünkü siyaset, diğer bütün bilimlerin aksine, sadece varolanı okumaz, 'varolması gerekeni' de söyler. Bu tabiatı da onu baskıcı kılar.
Nur ise böyle değildir. İtmez. Çeker. İnsan nura 'canı çekerek' gelir, 'canı çekerek' kalır, 'canı çekerek' dahil olur. Ondan gelen aydınlıkla 'zaten varolanı' okur. Nur, topuzun rağmına, tastamam bir kavgasızlık alanıdır. Risale-i Nur'un tebliğ başarısının ardında da bu sır vardır. Saff-ı evvellerimiz hakkında konuşalım mesela. Bu insanlar çevrelerini 'siyasi mühendislik faaliyetleri' ile mi hidayete çağırmışlardır? Hâşâ. Ya? Onlara dünyada tadılır bir cennet sunmuşlardır. Kaçabilecekleri huzurlu bir liman sağlamışlardır.
Meclisleri nur olduğu, nur dolduğu, nur koktuğu, nur konuşulduğu için de (Kur'an'ın tabiriyle) 'kendilerinden hiçbir ücret istemeyenlere' tâbi olmaya yatkın insan fıtratları onlara kaymıştır. Yani: Nur itmemiştir. "Nur çağırmıştır." Bu yola tekrar dönülmelidir.
Yoksa, bugünkü gibi, karşısındakinin beynini/iradesini hakikat dersinin ücreti olarak isteyenlerin elinde sermayeden yenmeye devam edilecektir. Evet, biz o saff-ı evvellerin çok gerisindeyiz, çünkü onlar kadar 'nur'cu değiliz. Topuzla da hafiften hafiften dürterek toplulukları bir yere sevketmeye çalışıyoruz. Ve insanlar bundan ürküyorlar. Gelmiyorlar. Hatta bazıları dinin de ötesine kaçıyorlar.
Sadece nurcular için söylemiyorum bunları. Söyleyeceklerim bütün ekoller için geçerli. Eğer biz, hakikaten iman hizmeti davasındaysak, insanların huzur duymak için geleceği 'kavgasızlık alanları' oluşturmak zorundayız. Geçmişte tasavvufun yaptığını şimdi de başarmak zorundayız. Seküler olandan korunmak zorundayız. Eğer böyle alanlar oluşturmazsak gençler dini 'güdük tartışmaların argümanlarından birisi' sanacaklar. Uhrevî yanlarını ıskalayacaklar. Âdi pazarın kötü mallarından zannedecekler. Çünkü din bu tartışmalar sırasında ister-istemez sekülerleşecek. Kullanılacak.
Kaçak güreşmeyelim. Bahane bulmayalım. Suçu başkalara atmayalım. Bu mesele 'iktidarın kimde olduğuyla' ilgili değil. Birer tebliğci olarak senin-benim-onun nerede durduğumuzla ilgili. Biz Allah'ı araçsallaştırmadan anlatmalıyız. Amme cüzünü kavgada kendisini korumak için siper eden çocuk gibi olmamalıyız. Kendimizi Amme cüzüne siper etmeliyiz. Önce bu lazım. Tevfik ise Allah'tandır.
