Kitab'a bakmak serbest

“Neye inanıyorum biliyor musun? Üniversitede bir matematik dersi vardı, hocamız ufak tefek ve yaşlı bir kadındı. Hızlı Fourier dönüşümlerinden bahsediyordu ve bir cümlenin ortasında durup; ‘Bazen evren fark edilmek istiyormuş gibi görünüyor’ dedi. Ben de buna inanıyorum. Bence evren beklenmedik bir şekilde bilince eğilimli ve kısmen de zekayı mükafatlandırıyor. Çünkü zarafetinin gözlemlenmesinden keyif alıyor." John Green, Aynı Yıldızın Altında’dan…

Esma, bilmektir. İsim takmak, bildiğini işaretlemektir. İsmi anmak, bildiğini hatırlamaktır. Allah, bilmekle bitmeyecek olandır. Bu yüzden Cenab-ı Hakkın esması saymakla bitmez. Vahyin ifadesiyle ‘bütün güzel isimler’ onundur. Kur’an’da geçenler, hadis-i şeriflerde nakledilenler ve buna ilaveten Cevşen gibi dualarda zikredilen binlercesi.

Bitiremezsin.

Fakat bu durum, onu, bize açılan manalarla isimlendirmemize de engel olmaz. Hüdhüd kuşunun, Neml sûresinde, Allah hakkında söylediği; ‘göklerde ve yerde gizleneni açığa çıkaran’ tarifi bile, Bediüzzaman’ın ilgili ayeti analiz ederken söylediği gibi; kendi sanatıyla (Hüdhüd’ün sanatı, arzın derinliklerinde ne saklı olduğunu bilebilmesiydi) Allah’ı isimlendirmesidir. O yüzden başta dediğim gibi derim ben: “Allah, bilmekle bitmeyecek olandır.” Ben de Rabbimi böyle isimlendiririm: ‘Bilmesi hiç bitmeyen…’

"Gizli bir hazine idim, bilinmek istedim."

Böyle anlatıyor bir hadis-i kudsî bize yaratılışımızın hikmetini. Peki, neden bilinmek istedi Samed olan? Hiçbirşeye muhtaç olmayan neden bilinmek istedi? 30. Söz’ün 18. Pencere’sindeki şuunat arşına çıkarsam: İhsan etmeye duyduğu muhabbet-i münezzehe şuunatından olduğu için istedi bence. Tıpkı Bediüzzaman’ın ibadetlerin hikmetine dair bir soruya verdiği cevapta olduğu gibi: “Cenab-ı Hak senin ibadetine, belki hiçbir şeye muhtaç değil. Fakat sen ibadete muhtaçsın, mânen hastasın." Yani güzelliğine bir güzellik daha katmıyor bildirmekle, kendini bildirecek olan. Ama sen onu bildikçe daha çok güzelleşiyorsun. İmam-ı Rabbani’nin Hz. Resulullah’a dair söylediği o güzel sözde olduğu gibi: "Ben sözlerimle Muhammed’i (a.s.m.) övmüş, güzel göstermiş olmadım; aksine Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmdan bahsetmekle sözlerim güzelleşti.”

Ey nazın değil niyazın, aşk’ın değil acz’in talibi! Bu cümleye kanaat etmelisin, hukukumuz bundan ibarettir. Biz hep âleme ‘alan el’ olarak bakacağız. Allah da bizim için hep ‘veren el’ kalacak. Bize dua istemek değil, dilenmektir.

Şimdi bir de istersen ‘ahsen-i takvim’e uzanalım senle. Sonra, korkarak esfel-i safilin’e. Bak neyi tartışıyor Sokrates, Savunma’sında. “Bilmek, öğrenmek midir, hatırlamak mıdır?” Bunu tartışıyor. Muhatabını ilzam ediyor hatta bildiğin herşeyi aslında hatırladığına. Nasıl tarif etsem? Bir çocuğun kabiliyeti olmasa, asla konuşamayacağına; konuşma kabiliyeti olmayan bir köpeğin bin sene de insanlarla yaşasa konuşamayacağına, çünkü içinde ‘hatırlayacak’ bir kabiliyetin olmadığına ikna ediyor. Kimbilir, belki sen de ‘esfel-i safilin’ dediğin bir unutkanlık mertebesinden ‘ahsen-i takvim’ dediğin bir hatırlama düzeyine çıkmaya çalışıyorsun.

Öyle yaratılmıştın çünkü. Allah’ın “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” diye sorduğu, seninse “Bela” diye cevap verdiğin o an’a. Cevapların çok net olduğu, talim-i esma sınavını meleklerin huzurunda başarıyla vermiş fıtratına dönmeye çalışıyorsun. İnsan ismi de nisyan’dan geliyor demiyor mu eskiler? Belki böylesi bir hakikati de var.

Hatırlanacak olanlar bütün kainata serpilmiş. Bilinmek isteyen, bilinebilir yaratmış herşeyi. Bakınız, Hani Tanrı Ölmüştü kitabında Lee Strobel’ın söyleşi yaptığı bilimadamlarından Robin Collins bunu nasıl ifade ediyor: “Biz, fizikte esrarengiz denecek derecede uyum, simetri ve orantı görürüz. Ayrıca benim ‘keşfedilebilirlik’ adını verdiğim birşey ile karşılaşıyoruz. ‘Keşfedilebilirlik’ ile kastettiğim şu: Doğa kanunları adeta bizim akıl/zihin düzeyimizde birileri tarafından keşfedilsin diye dikkatle düzenlenmiş gibidirler.”

Aynı şeyin altını, Davies, Superforce adlı eserinde şöyle çiziyor: “Fizik kanunlarını ortaya çıkarmak çeşitli açılardan bir bulmacayı doldurmaya benzer.” Hani Tanrı Ölmüştü’nün  ilerleyen kısımlarda Gulliermo Gonzales ve Jay Wesley Richards ise şunu ekliyorlar bu paralelde:

“Evrendeki, galaksimizdeki, güneş sistemindeki yerimizin ve aynı zamanda Dünya’nın boyutları ve dönüşünün, Ay ve Güneş’in kütlesinin ve benzerlerinin—yani bütün faktörler dizisinin—Dünya’yı yaşanabilir bir gezegen yapmak için hayret verici bir tarzda bir araya gelerek işbirliği yaptığını bulduk. Ve bunun da ötesinde, Dünya’da akıllı bir yaşamın var olmasına izin veren aynı şartların, ayrıca evrenin gözlemlenmesi ve analiz edilmesine de tuhaf bir şekilde uygun olduğunu gördük. Ve bunun bir rastlantı olmadığına inanıyoruz. Aslında evrenin keşfedilmek üzere tasarlanıp tasarlanmadığı konusunu gündeme getiriyoruz. (…) Burada vurgulamak istediğim esas nokta, bizim var olmamızı mümkün kılan nadir özelliklerin aynı zamanda etrafımızda olup bitenler hakkında keşifler yapmak için de en iyi ortamı sağladığıdır. Aslında Dünya’da bilimsel keşifler yapma şartları o kadar hassas ayarlanmıştır ki, bunları tamamen şansa atfetmek için kendimizi epeyce zorlamamız lazım.”

Devamında güneş tutulmalarından tutun yerçekiminin oranına, gökyüzünün saydamlığından tutun güneşin ışık türüne kadar pekçok delil sırayan ikili, yazarın; “Uzayda bu kadar çok boş mekan var. Bu müsrifçe ve gereksiz değil mi?” sorusuna da şöyle cevap veriyorlar: “Çünkü evren keşif için tasarlandı. Bizlerin keşfedecek birşeylere ihtiyacımız var.”

Buradan istersen şimdi tekrar Bediüzzaman’ın ifadelerine uzanalım. Âlemin ve insanın uyumunu anlattığı o satırlara: “Şundaki san’atı bir kitap olarak tezahür etmiş, bundaki sıbğası ise hitapçiçekleri suretinde açmıştır."  Ve yine diyelim: "Evet, insaniyet imân ile insaniyet olduğunu, insan ile hayvanın dünyaya gelişindeki farkları gösterir. Çünkü hayvan, dünyaya geldiği vakit, âdetâ başka bir âlemde tekemmül etmiş gibi, istidadına göre mükemmel olarak gelir; yani gönderilir. (…) İnsan ise, dünyaya gelişinde, her şeyi öğrenmeye muhtaç ve hayat kanunlarına câhil. (…) Demek, hayvanın vazife-i asliyesi taallümle tekemmül etmek değildir. (…) Demek, insan bu âleme ilim ve duâ vâsıtasıyla tekemmül etmek için gelmiştir. “

Demek, kendini keşşaf olarak bildin, ama âlemdeki keşfedilmeye muntazır duruşu farkedemesinse zarardasın. “Üstlerindeki semaya bakmazlar mı?” diye soranın, aynı zamanda semayı ‘bakılabilir’ şekilde ‘şeffaf’ yarattığını görmezsen, zarardasın. “O, güneş ve ayı (vakitlerin tayini için) birer hesap ölçüsü kılmıştır…” diyenin aynı zamanda tutulmaları antik takvimlerle bugünün takvimlerini orantılama ölçüsü kıldığını bilmezsen, zarardasın. Sana verilen her emrin, o emre uymaya müsait bir yaratılışın ardından sana emredilmiş olduğunu okuyamıyorsan, zarardasın. Önündeki bulmacayı keyifle yanıtlıyorken her gün; önündekinin, sana doğru cevapları buldurmak için yaratılmış olduğunu farketmiyorsan, zarardasın. ‘Bilinmek isteyen hazinenin’ aynı zamanda âlemi ‘onu bilmeye müsait’ yarattığını göremiyorsan, zarardasın. Taktığın isimlerle, kazandığın sınavlarla fazla övünme bence. Nihayetinde; Ali Ural’ın Tek Kelimelik Sözlük’te dediği gibi; ‘Kitab’a bakmak serbest imtihan olunduğunu’ bilmiyorsan, zarardasın.